Νέα, μητέρα, ψάχνει...

Όχι άνδρα, αλλά κλειστό χώρο χωρίς τσιγάρο, για να καθίσει με το μωρό της το χειμώνα!

Μπορεί ο Μάρτης να είναι προ των πυλών, και το Σ/Κ να προμηνύεται... ανοιξιάτικο, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες (ή μήπως τους τελευταίους μήνες;) έχω απηυδήσει με την κατάσταση στους χώρους εστίασης της περιοχής μου.

Φανταστείτε σκηνικό: Είναι χειμώνας, ας πούμε Φλεβάρης, κάνει κρύο αλλά δεν βρέχει, και αποφασίζετε να βγείτε βόλτα  παρέα με το βλαστάρι σας και τη γιαγιά του. Φορτώνετε το καροτσάκι στο αυτοκίνητο, δένετε το παιδί στο κάθισμά του και βουρ για το πλησιέστερο πάρκο. Βολτάρετε το παιδί πάνω-κάτω αλλά το κρύο αρχίζει να γίνεται πιο τσούχτερο... Είναι νωρίς όμως για να γυρίσετε σπίτι και ψάχνετε ένα καφέ ή ακόμα και εστιατόριο για να καθίσετε, να πιουν οι «μεγάλες» το καφεδάκι τους, να πάιξει ο μικρός με τα παιχνιδάκια του, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μικρών και μεγάλων. Έλα όμως που πουθενά, μα πουθενά, δεν βρίσκετε έστω κι ένα καφέ, εστιατόριο, ζαχαροπλαστείο κ.λπ. όπου να μην καπνίζουν! Μα ούτε ένα για δείγμα!!!!!!!

Αυτό το σκηνικό το ζήσαμε φέτος πολλάκις γιατί τυχαίνει να είμαι επίμονη και δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι κάτι που θα έπρεπε να είναι η εξαίρεση (ένα εστιατόριο ή άλλος χώρος εστίασης για καπνίζοντες εν έτει 2012), είναι πλέον ο –απαράδεκτος- κανόνας, που μου γελά στα μούτρα θριαμβευτικά κάθε φορά που βγάζω βόλτα το μωρό μου! Και, μην νομίζετε, δεν είμαι φανατική αντικαπνίστρια. Τουλάχιστον δεν ήμουν πριν μείνω έγκυος στο γιο μου... Για την ακρίβεια ήμουν μάλλον θεριακλού πριν μάθω ότι θα γίνω μάνα. Και σέβομαι το δικαίωμα καθενός (όπως θα ήθελα, τότε που κάπνιζα, να σέβονται και οι άλλοι το δικό μου) να μπορεί να καπνίζει στο σπίτι του, στο δρόμο, στα πάρκα, ακόμα και σε κλειστούς χώρους. Αλλά σε όλους; Μα όλους; Τίποτα δεν αφήνουμε και για την άλλη, την κατακαημένη πλευρά των μη καπνιστών, των βρεφών, των παιδιών, και οποιουδήποτε τέλος πάντων δεν θέλει να υποβάλλει τον εαυτό του στο μαρτύριο του παθητικού καπνίσματος για ένα ρημαδοφλιτζάνι καφέ ή μια ζεστή σόμπα; Και, καλά, εγώ δεν πιάνομαι. Για μένα δεν είναι μαρτύριο το παθητικό κάπνισμα, αφού ακόμα και τώρα, δυο χρόνια χωρίς τσιγάρο, όταν μυρίζω καπνό το απολαμβάνω λιγάκι (σσσσς... μην το πείτε παραέξω!). Τι γίνεται όμως με τα μωρά; Τα παιδιά; Μπήκα σε δύο καφετέριες, ένα ζαχαροπλαστείο και δύο ταβέρνες στην Νέα Μάκρη και σε όλες, μα όλες ανεξαιρέτως, κάπνιζαν, ενώ στο ζαχαροπλαστείο και σε μια από τις ταβέρνες ήταν μέσα και μικρά παιδάκια...

Αυτό που με θλίβει είναι ότι οι καπνιστές (όπως κι εγώ κάποτε) μπορούν να φάνε την παστούλα τους και μετά να βγουν έξω για να κάνουν το τσιγαράκι τους. Είναι λίγο «σπαστικό», το ξέρω, αλλά συνηθίζεται, και κάποια στιγμή σου γίνεται δεύτερη φύση να βγαίνεις έξω για τσιγάρο (ρωτήστε όσους ζουν στο εξωτερικό). Οι άλλοι όμως, οι μικροί και μεγάλοι που δεν καπνίζουν, δεν μπορούν να φάνε την παστούλα τους με συνοδευτικό τον καπνό του διπλανού. Ιδίως όταν μιλάμε για μωράκια και παιδάκια, είναι απλά εγκληματικό να τα αναγκάζουμε να εισπνέουν τον καπνό του διπλανού. Έτσι λοιπόν, πού καταλήγουμε; Στους μεν (τους καπνιστές) να μπορούν να καθίσουν όπου θελήσουν ανεξαιρέτως, και στους δε (τους γονείς με παιδιά) να μην μπορούν να καθίσουν πουθενά.

Θα μου πείτε, πρέπει σώνει και καλά να πας το μωρό σου σε καφετέρια; Ας το πας σε παιδότοπο. Ας το πας σε σπίτι φίλων. Ας το κλείσεις μες στο σπίτι βρε αδερφέ! Δεν θέλω όμως να το κάνω. Στο εξωτερικό βλέπω τους γονείς στα εστιατόρια με τα μωράκια τους, από μηνών, να τρώνε και να γελάνε και να περνούν όμορφα σαν οικογένεια. Βλέπω μαμάδες με τα μπεμπάκια τους σε κομψά καφέ να πίνουν καπουτσίνο ενώ τα μπεμπάκια «συστήνονται» το ένα στο άλλο μέσα από τα καροτσάκια τους. Βλέπω, με λίγα λόγια, μωρά και μικρά παιδιά να είναι μέρος της ζωής των γονιών τους, να ακολουθούν –σε λογικά πάντα πλαίσια- την καθημερινότητά τους, ακόμα και το χειμώνα, από παιδότοπους σε εστιατόρια, από φιλικά σπίτια σε γαλλικά μπιστρό, από εμπορικά κέντρα σε ζαχαροπλαστεία. Στην Ελλάδα, όμως, μία μητέρα δεν μπορεί να «βγει» μαζί με το μωρό της το χειμώνα γιατί, πολύ απλά, σε όλους τους κλειστούς χώρους, μικρούς και μεγάλους, καπνίζουν. Η κρίση, μάλιστα, είναι μια δικαιολογία πρώτης τάξεως για τους μαγαζάτορες, για να μην εφαρμόζουν τον νόμο («γίνεται να διώξω πελάτη σε τέτοιες εποχές;», μου είπε χαρακτηριστικά ο καθ’ όλα συμπαθής ιδιοκτήτης μικρού καφέ στο λιμανάκι Ν. Μάκρης).

Ξέρω ότι περνάμε δύσκολους καιρούς σαν λαός και θα έπρεπε να εμψυχώνουμε ο ένας τον άλλο αντί να «τη λέμε» στο διπλανό μας, αλλά αναλογιζόμενη το θέμα του τσιγάρου, πραγματικά αναρωτιέμαι αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας...